Onlangs had ik een droom. Ik voelde me sterk, vrolijk en stroomde over van vertrouwen en liefde. Het leven was super simpel. Er waren namelijk maar 3 basisregels:
vraag om wat je nodig hebt
laat los wat niet van jou is
maak je pas druk zodra er iets aan de hand is
Heerlijk toch! Kon ik maar echt zo leven, dacht ik toen ik wakker werd.
Ja…waarom kan ik dat eigenlijk niet? Nou om te beginnen bij ‘vraag om wat je nodig hebt’… Ofwel: hulp vragen. Daar zit nogal een lading op bij mij.
Wil je me even helpen?
Afgelopen week kwam ik na een dag werken buiten. Het regende en ik had echt zin om naar huis te gaan. Bij mijn fiets aangekomen, zag ik gelijk dat ik was ingebouwd. Een andere fietser had zijn slot, tussen mijn stuur en zadel door, aan een rek vastgemaakt. Ik kon dus alleen weg als ik dat slot hoog genoeg op kon tillen, zodat mijn zadel eronderdoor paste. En ja, dat ging alleen als ik die andere fiets helemaal boven mijn hoofd zou optillen.
Ik heb zeker een minuut of 10 geprobeerd om dit alleen voor elkaar te krijgen. Nou ik kan je vertellen… Een fiets met één hand boven mijn macht optillen en tegelijk m’n eigen fiets naar voren bewegen, dat lukte écht niet.
Nog een minuut of wat heb ik met mijn handen in mijn zij staan kijken of er andere mogelijkheden waren. Ik realiseerde me dat ik toch echt hulp moest gaan vragen. En direct kwam er een lichte weerzin in me op, want dan moest ik iemand gaan “lastig vallen” en het regende en die mensen hadden vast ook zin om naar huis te gaan. Nou ja, dat vertelde ik mezelf natuurlijk. Dus liet ik de eerste vier personen die langskwamen doorlopen zonder iets te zeggen.
Wát een drempel om om hulp te vragen he?!
Ik heb een hele sterk drive om dingen zelf te doen. En dat zat er al jong in hoor! Toen ik leerde praten kon ik al heel snel “zelluf doen” zeggen. Ik vond het maar niks als mijn moeder mijn haar in een staart deed, dat wilde ik het liefste zelf doen. En nog steeds geeft het me een fijn gevoel om zelfstandig te zijn. Zelf klussen in huis, zelf mijn stukken schrijven, zelf workshops voorbereiden en geven. Het is vaak pas als iemand anders zegt “hey, moet je dat wel alleen doen?” dat ik bedenk dat het misschien wel niet alleen hóeft en dat het eigenlijk wel fijn is om het samen te doen.
Waarden en overtuigingen
Ik ontdekte voor mezelf dat er een aantal belangrijke kernwaarden onder schuil gaan. Zo is het voor mij belangrijk om verantwoordelijkheid te nemen: als ik ergens verantwoordelijk voor ben, dan zorg ik ook dat het gebeurt. Daarnaast is betrouwbaar zijn belangrijk voor me: dat ik mijn afspraken nakom en anderen op me kunnen rekenen. Een derde is onafhankelijkheid: ik vind het belangrijk om op mijn eigen benen te staan en bijvoorbeeld mijn eigen inkomsten te verdienen.
Daar sta ik voor en dat blijf ik ook doen. Echter soms schiet ik door… Dan kom ik meer op het terrein van overtuigingen. Ik moet dit zelf oplossen of ik mag anderen niet lastig vallen. Hier meet ik met twee maten, want zelf vind ik het de normaalste zaak van de wereld om anderen te helpen. Sterker nog ik krijg er een goed gevoel van. En toch voelt het andersom dus als “lastig vallen”.
Refusing to ask for help when you need it, is refusing someone the chance to be helpful — Ric Ocasek
Toen ik met m’n fiets constateerde dat het me echt niet alleen ging lukken, heb ik uiteindelijk een man aangesproken. Natuurlijk wilde hij me helpen, binnen vijf seconden was mijn fiets bevrijd en hij liep vrolijk fluitend weer verder, zichtbaar blij dat hij me kon helpen.
Zo moeilijk was het dus niet. En dat idee van “iemand anders lastig vallen” dat zit alleen maar in mijn eigen hoofd.
Waar kun jij hulp bij gebruiken?
Herken jij de drempel om hulp te vragen? Stel jezelf eens de volgende vragen:
Wat voelt op dit moment als een taak of bezigheid die niet zo lekker loopt?Wie zou je daarbij kunnen helpen?Welke innerlijke overtuiging houd je tegen om hulp te vragen?Hoe zou je zelf reageren als iemand jou hierin om hulp zou vragen?Met het antwoord op de bovenstaande vragen in je achterhoofd….wat ga je doen?
You get in life what you have the courage to ask for — Oprah Winfrey