Negen jaar geleden zei iemand tegen mij:
Als het leven een lampionnenoptocht zou zijn, dan ben jij heel hard aan het werk om je lampion aan de buitenkant te versieren. Terwijl het enige wat ontbreekt is het aansteken van het lampje aan de binnenkant.
Tot op de dag van vandaag blijft die opmerking me bij. Met mijn natuurlijke neiging om gefocust te zijn op de ander, wat de ander wil zien (en horen) of wat de ander gelukkig maakt, ga ik snel voorbij aan wat mijn innerlijke vuurtje doet opvlammen.
Gelukkig van tierelantijnen
En wie wordt daar nou echt gelukkig van? Ik uiteindelijk niet. En weet je, gek genoeg die ander ook niet.
De tierelantijnen aan de buitenkant lijken in eerste instantie misschien aantrekkelijk, maar uiteindelijk is het innerlijke lampje ook voor de ander veel meer waard. Het brengt zelfvertrouwen, energie en vreugde. En als je lekker in je vel zit, straal je. Niets aantrekkelijker dan dat!
Sinds ik als coach werkzaam ben is het innerlijke lampje bij mij aangegaan en het vuur brandt volop. Toch blijft het ook voor mij nog een uitdaging om een balans te vinden tussen mij aanpassen aan de ander en kiezen voor mezelf.
Lees hieronder twee situaties uit mijn leven, die laten zien wat het kost om je aan te passen aan anderen en wat het kiezen voor jezelf oplevert.
1. Thuis werken
Het is zaterdagochtend half tien. Vanuit mijn bed hoor ik een technobeat door de speakers. Als ik de woonkamer inloop zie ik mijn lief, met een grote frons op zijn voorhoofd, typend alsof zijn leven er vanaf hangt. Af en toe komt er een grondige vloek uit zijn mond.
Ik voel zijn spanning. En daar word zelfs ik onrustig van. Ook ik heb het druk gehad en heb behoefte aan ontspanning en rust in huis. Ik realiseer mij dat dit niet de eerste keer is.
De druppel
Ik voel een innerlijk dilemma. Wie ben ik om te zeggen wanneer hij wel en niet mag werken? Mijn natuurlijke neiging is om hem de ruimte geven. Dit keer voel ik echter dat er bij mij een grens bereikt is. Ik kan wel zelf weg gaan en een rustige plek opzoeken, maar dit is ook mijn huis.
Ik raap mijn moed bij elkaar om het gesprek aan te gaan. Voor de verandering vanuit kwetsbaarheid en openheid over wat het met mij doet. Na wat tegensputteren en mitsen en maren voelt hij dat het me menens is. Hij stelt uiteindelijk voor om in het weekend op zolder te werken.
Opluchting all over
Direct ervaar ik enorme opluchting en ruimte. Eigenlijk besef ik nu pas hoe lang ik dit heb laten oplopen. Hoe lang ik me heb aangepast en alleen maar keek naar wat hij nodig had. Daarbij bagatelliseerde en negeerde ik mijn eigen behoefte aan rust.
En weet je wat me opvalt? Sindsdien werkt hij minder in het weekend en kiest vaker bewust voor ontspanning. En bij mij is het minder gevoelig. Nu ik het heb uitgesproken kan ik het veel makkelijker bij hem laten en mijn eigen ontspanning zoeken.
2. In het bos
Een week later heb ik een coaching sessie met Eveline. We lopen samen door het bos. De zon schijnt en het is onverwacht warm voor de tijd van het jaar. Als ik vraag hoe het gaat, deelt ze dat ze een laatste waarschuwing heeft gekregen op haar werk. Als ze niet gestructureerder gaat communiceren, dan houdt het voor haar op in deze functie.
Ik ken Eveline als een vrije, vrolijke en super creatieve vrouw. Eerdere sessies lag de focus op hoe zij meer ruimte kan maken voor haar creativiteit in werk. Ze is zich goed bewust dat ze daar de meeste energie van krijgt. Nu deelt ze dat ze alles op alles gaat zetten om te voldoen aan de verwachtingen van haar manager. Voor creativiteit is even geen plek, zo zegt ze.
Wilskracht
Ze wil koste wat het kost haar baan behouden. Het raakt me dat ze zo vastberaden is om haar eigen talenten te laten voor wat ze zijn en zich aan te passen. Met veel wilskracht zal dat haar mogelijk lukken, maar wat betekent dat op langere termijn? En hoeveel energie zal haar dat kosten?
Ruimte maken voor je talent is egocentrisch
Als ik haar vraag hoe het zou voelen als ze een rol zou krijgen, waar ze helemaal haar eigen creatieve zelf kan zijn, zie ik de vertwijfeling en angst in haar blik. “Dat kan toch niet, dat is super egocentrisch, ik ben nog veel te jong om dat soort eisen te stellen” zo zijn haar overtuigingen.
Het raakt me om haar te zien worstelen met deze overtuigingen. Dat komt waarschijnlijk doordat ik het ken als geen ander. Wat zij heeft met creativiteit, had ik met luisteren.
Daar kan ik toch geen factuur voor sturen?
Ik kan uren luisteren en me dan energieker voelen dan ervoor. En dat voelt dus niet als werken. Toen ik begon met coachen kwam ik na een dag thuis met het gevoel dat ik niets gedaan had. Ja alleen geluisterd en een paar vragen gesteld. Daar kon ik toch geen factuur voor sturen? Pas gaandeweg ontdekte (en accepteerde) ik dat juist dat de meerwaarde is die ik kan brengen. Luisteren zonder oordeel, zodat de ander tot nieuwe ontdekkingen kan komen.
Die acceptatie gun ik Eveline ook van harte en ik zal haar daarin ondersteunen waar mogelijk. Zodat zij deze overtuigingen los kan laten en vol kan gaan staan voor en leven vanuit haar talenten.
Het leven van een ander
Twee voorbeelden uit mijn leven van de ‘goede dingen doen, vanuit verkeerde motieven’. Iets voor een ander doen en daarmee nee zeggen tegen jezelf.
Vaak is een goed leven de grootste vijand van een geweldig leven. Wanneer een situatie wel ok is en best een tijdje vol te houden, is het veel makkelijker en comfortabeler om erin te blijven hangen, dan om te kiezen voor wat écht geweldig zou zijn.
Inmiddels heb ik zelf ervaren: wanneer ik kies voor waar ík behoefte aan heb en wat míj tot leven brengt, leidt dit direct tot:
Veel meer rust, energie en vervulling;
Minder frustratie en wrijving;
En bovenal meer impact met de dingen die ik doe.
Mijn favoriete quote is daarom:
“Don’t ask what the world needs, but what makes you come alive. Because what the world needs is more people who have come alive” - Howard Thurman
Vanuit dit motto ben ik begin 2017 voor mezelf begonnen als coach en facilitator. Met Kieskracht Coaching ondersteun ik anderen om een fundament te leggen voor krachtige keuzes vanuit je hart. Om te ontdekken én vervolgens te staan voor wat jouw innerlijke vuurtje aanwakkert.
Eerlijk is eerlijk, de persoonlijke gebeurtenis hierboven is, op het moment dat ik dit schrijf, drie weken geleden gebeurd. Ook ik moet keer op keer bewust blijven kiezen voor wat mij tot leven brengt, in plaats van me te conformeren aan de ander.
Het is een groeiproces en juist doordat ik deze situaties blijf doormaken kan ik zeggen; ik herpak mezelf steeds sneller en kan dan mijn eigen keuzes maken.
En dat gun ik jou ook! Want als jij je hart volgt, dan klopt het.
Anneke